Zabrałem moją 4-letnią córeczkę do mojej przyjaciółki… Nigdy bym nie uwierzył, co znalazła w jej pokoju!
Gdy moja 4-letnia córka, Lucy, błagała mnie, byśmy natychmiast wyszli od Lilian, przeszedł mnie lodowaty dreszcz. To nie był zwykły kaprys – jej strach był surowy, instynktowny. Jej uciekający wzrok, drżący głos… coś było nie tak. Chciałem ją uspokoić, powiedzieć, że wszystko jest w porządku, ale niepokój już we mnie kiełkował. Co mogła zobaczyć, że aż tak się przestraszyła? 👉 Dowiedz się, co było dalej… 😮 👇 👇 👇
„Lucy, nie zapomnij kurtki!” – zawołałem, sięgając po klucze na komodzie.
„Nie trzeba, tato!” – krzyknęła Lucy ze swojego pokoju, pewnie wahając się między swoimi ulubionymi brokatowymi trampkami.
Pokręciłem głową z rozbawieniem. Miała dopiero cztery lata, a już potrafiła jasno wyrażać swoje wybory. Bycie jej ojcem nie było łatwe – wychowywanie jej samotnie to nieustanne wyzwanie. Jej mama, Luiza, odeszła od nas, zanim Lucy skończyła roczek, uznając, że macierzyństwo nie jest dla niej. Od tamtej pory byliśmy tylko we dwoje.
Pierwsze miesiące były najtrudniejsze. Lucy płakała bez przerwy, a ja nie miałem pojęcia, jak ją uspokoić. Kołysałem ją godzinami, ale wystarczyło, że ją odłożyłem, a natychmiast się budziła. Z czasem jednak odnaleźliśmy własny rytm.
Trzy miesiące temu poznałem Lilian. Pewnego ranka, gdy czekałem na swoją codzienną czarną kawę, stała za mną – miała na szyi czerwony szal i uśmiech, któremu trudno było się oprzeć.
„Wygląda pan, jakby potrzebował czegoś mocniejszego niż kawa” – rzuciła żartobliwie.
To jedno zdanie przerodziło się w rozmowę, potem w randkę. Lilian była ciepła i otwarta. Lucy widziała ją już dwa razy i wydawało się, że ją polubiła. Moja córka zawsze mówiła, co myśli – jeśli ktoś jej się nie podobał, od razu było to jasne. Widok jej uśmiechu w obecności Lilian dawał mi nadzieję.
„Daleko jeszcze?” – zapytała Lucy, przyciskając nos do szyby.
„Prawie” – odpowiedziałem z uśmiechem.
Tego wieczoru byliśmy zaproszeni do Lilian na kolację i film. Lucy już od tygodnia nie mogła się doczekać.
Gdy tylko dotarliśmy pod jej blok, oczy córki rozbłysły.
„Ma światełka wróżek!”
Podniosłem wzrok na balkon Lilian, ozdobiony złotymi lampkami.
„Ładne, prawda?”
Zanim zdążyliśmy zapukać, Lilian już otworzyła drzwi, promieniejąc radością.
„Hej, wy dwoje! Wchodźcie, pewnie zmarzliście!”
Lucy nie trzeba było dwa razy powtarzać – wbiegła do środka, a jej świecące buty migały niczym małe fajerwerki.
Mieszkanie Lilian było takie jak ona – ciepłe i przytulne. W centrum salonu stała musztardowa kanapa, ozdobiona kolorowymi poduszkami. Na ścianach wisiały półki pełne książek i oprawionych zdjęć. W kącie nadal migała mała choinka, mimo że święta minęły już kilka tygodni temu.
„Jest tu przepięknie!” – zachwyciła się Lucy, kręcąc się w kółko.
Lilian zaśmiała się. „Dzięki, Lucy! Lubisz gry wideo? Mam starą konsolę w swoim pokoju, jeśli chcesz pograć, dopóki twój tata i ja przygotujemy kolację.”
Oczy Lucy rozbłysły. „Naprawdę? Mogę?”
„Oczywiście! Chodź, pokażę ci!”
Gdy obie zniknęły w korytarzu, ja zostałem w kuchni, gdzie unosił się apetyczny zapach czosnku i rozmarynu.
Lilian postawiła na stole talerz pieczonych warzyw i spojrzała na mnie figlarnie.
„Czy jest jakaś wstydliwa historia z twojego dzieciństwa, którą powinieneś mi zdradzić?”
Zaśmiałem się. „Jest ich mnóstwo! Ale może ty opowiesz mi jakąś swoją?”
Uśmiechnęła się. „Gdy miałam siedem lat, chciałam pomóc mamie pomalować salon… Powiedzmy, że brokat i białe ściany to niezbyt dobre połączenie.”
Parsknąłem śmiechem. „To brzmi jak coś, co Lucy mogłaby zrobić!”
Ale w tym momencie Lucy pojawiła się w drzwiach – blada jak ściana, z oczami rozszerzonymi ze strachu.
„Tato…” – wyszeptała drżącym głosem. „Musimy porozmawiać. Na osobności.”
Kucnąłem, starając się brzmieć łagodnie.
„Co się stało, kochanie? Coś jest nie tak?”
Rzuciła spanikowane spojrzenie na korytarz, po czym wtuliła się we mnie.
„Ona jest zła. Naprawdę zła.”
Zmarszczyłem brwi. „Lilian?”
Lucy skinęła głową i wyszeptała z drżeniem w głosie:
„W jej szafie… są głowy. Prawdziwe głowy. Patrzyły na mnie.”
Zamrugałem. „Głowy? Co masz na myśli?”
„Ludzkie głowy!” – szlochała. „Są straszne, tato. Musimy stąd uciekać!”
Żołądek mi się ścisnął. Czy to tylko jej bujna wyobraźnia, czy… rzeczywiście zobaczyła coś przerażającego?
Nie zastanawiałem się długo. Wziąłem ją na ręce.
„Dobrze, dobrze. Idziemy.”
Lucy wtuliła się we mnie, gdy skierowałem się do drzwi.
Lilian spojrzała na nas z niepokojem. „Wszystko w porządku?”
„Lucy źle się czuje” – powiedziałem szybko. „Przepraszam, będziemy musieli przełożyć kolację.”
Lilian wyglądała na rozczarowaną. „Och nie… Będzie z nią lepiej?”
„Tak… Zadzwonię później.”
W drodze do domu Lucy milczała, skulona na tylnym siedzeniu.
„Kochanie” – zapytałem delikatnie. „Jesteś pewna, że to, co widziałaś, było prawdziwe?”
Skinęła głową, wciąż drżąc. „Były prawdziwe, tato. Wiem to.”
Serce biło mi jak oszalałe. Po odstawieniu Lucy do mojej mamy, podjąłem decyzję.
Musiałem to sprawdzić.
Kiedy Lilian otworzyła drzwi, wyglądała na zaskoczoną.
„Już wróciłeś? Z Lucy lepiej?”
Zawahałem się. „Tak… Mogę rzucić okiem na twoją konsolę? Dawno nie grałem…”
Zmarszczyła brwi. „Dziwna prośba, ale okej. Jest w moim pokoju.”
Z wilgotnymi dłońmi otworzyłem jej szafę…
I zobaczyłem je.
Cztery głowy. Jedna pomalowana jak klaun, druga owinięta w podartą czerwoną tkaninę.
Serce mi stanęło… dopóki ich nie dotknąłem.
Były z gumy.
Maski na Halloween.
Poczułem ogromną ulgę, ale i wyrzuty sumienia.
Następnego dnia Lilian przyszła do Lucy z maskami.
„Zobacz, kochanie” – powiedziała łagodnie, zakładając jedną. „To nie głowy. To kostiumy.”
Lucy dotknęła maski.
„Jest miękka!” – zaśmiała się.
To wydarzenie mogło nas rozdzielić… Ale zamiast tego, nas zbliżyło.
