Usłyszałam, jak mój syn mówi przez telefon: „Cześć, mamo, jutro do ciebie zajrzę zamiast iść do szkoły” – postanowiłam go śledzić.
Nie sądziłam, że podążanie za moim dziesięcioletnim synem doprowadzi mnie do takiego odkrycia. Czytaj dalej poniżej 👇 👇 👇 👇Nie sądziłam, że podążanie za moim dziesięcioletnim synem doprowadzi mnie do odkrycia podwójnego życia mojego męża. W chwili, gdy zobaczyłam, jak młoda kobieta otwiera drzwi i serdecznie przytula mojego syna, cały mój świat runął.
Mówią, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. W moim przypadku zniszczyła coś znacznie cenniejszego.
Moja ciekawość zakończyła idealne życie rodzinne, które – jak sądziłam – zbudowałam z wielką starannością, jednocześnie wspinając się po szczeblach kariery.
Charles westchnął, widząc, jak przygotowuję laptopa.
„Znowu podróż służbowa?” – zapytał, opierając się o blat kuchenny. „To już trzecia w tym miesiącu, Nathalie.”
Odpowiedziałam, nie odrywając wzroku od listy rzeczy do zrobienia: „To tylko trzy dni. Klient w końcu jest gotów podpisać umowę, muszę być tam osobiście.”
Charles mruknął: „Oczywiście, że musisz.”
„Co masz na myśli?” – spojrzałam na niego.
„Nic, tylko… targi naukowe Luca są w tym tygodniu. Miał nadzieję, że będziesz.”
Poczułam ukłucie wyrzutów sumienia, ale szybko je odsunęłam.
„Nadrobię to po powrocie. Ten kontrakt jest kluczowy dla mojego awansu.” Zamknęłam torbę.
„A ty będziesz przy nim, prawda? Zawsze świetnie sobie radzisz, kiedy mnie nie ma.”
„Tak, zawsze to robię, prawda?” – odpowiedział dziwnym tonem.
Zrzuciłam to na karb napięcia, jakie zawsze towarzyszyło moim wyjazdom, i skupiłam się na zadaniach.
Rano, gdy wyjeżdżałam, Luc już siedział przy stole, gotowy do szkoły.
„Hej, kochanie” – powiedziałam, całując go. „Wrócę, zanim się obejrzysz. Będziemy mieli cały miesiąc dla siebie. Może wreszcie pojedziemy pod namiot, jak chciałeś?”
Kiwnął głową bez entuzjazmu. „Okej, mamo.”
Uśmiechnęłam się. „Obiecuję. Po tym wyjeździe koniec z podróżami. Przynajmniej… na jakiś czas.”
Uśmiechnął się blado. „Okej.”
Powinnam zauważyć, jak niewzruszony był moim wyjazdem, ale już myślałam o prezentacji, którą musiałam dopracować.
Podróż była udana: zdobyliśmy klienta, a mój szef dawał do zrozumienia, że długo wyczekiwane partnerstwo jest na wyciągnięcie ręki.
Wróciłam podekscytowana, gotowa podzielić się sukcesem z Charlesem i spędzić czas z Lucem, jak obiecałam.
Pierwszy dzień po powrocie spędziłam na domowych obowiązkach.
Charles wspominał, że będzie pracował w przestrzeni coworkingowej, więc byłam sama aż do powrotu Luca ze szkoły.
Gdy o 16:00 trzasnęły drzwi, serce mi zabiło mocniej.
„Luc! Wróciłam!” – zawołałam radośnie.
Pojawił się w drzwiach, plecak wciąż miał na ramieniu.
„O, cześć, mamo” – powiedział i od razu ruszył na górę.
„Hej, zaczekaj!” – krzyknęłam. „Nie dostanę prawdziwego powitania? Nie było mnie trzy dni!”
„Tak, spoko.” Wzruszył obojętnie ramionami.
Poczułam się zraniona i odsunięta na bok, ale uznałam, że to chwilowa reakcja.
Mimo to coś nie dawało mi spokoju.
Później, gdy składałam pranie w pobliżu jego pokoju, usłyszałam rozmowę.
Luc mówił do kogoś radośnie:
„Cześć, mamo! Dzisiaj w szkole było fajnie. Jutro opowiem ci o moich ocenach!”
Serce mi ścisnęło.
Mamo? Nie rozmawiał z moją matką, która mieszkała na Florydzie.
Z kim więc mówił z taką czułością?
Po plecach przebiegł mi zimny dreszcz.
Tej nocy nie mogłam zasnąć.
Nie poruszyłam tematu ani z Lucem, ani z Charlesem, ale coś kazało mi odkryć prawdę na własną rękę.
Następnego dnia, gdy tylko wyszli, postanowiłam śledzić Luca.
Szłam za nim, gdy nagle skręcił w ulicę, której nie znałam. Serce zaczęło mi bić szybciej.
Zatrzymał się przed niebieskim domem, zapukał do drzwi.
Młoda kobieta, niewiele starsza od niego, otworzyła. Przytulili się, zanim zaprosiła go do środka.
Zamarłam. Adrenalina uderzyła mi do głowy.
Przeszłam przez ulicę i zapukałam do drzwi.
Gdy się otworzyły, jej uśmiech natychmiast zniknął, gdy mnie zobaczyła.
„Pani to… Nathalie” – powiedziała.
„A pani to kto?” – zapytałam ostro. „Gdzie jest mój syn?”
Zawahała się, po czym spojrzała za siebie.
Nie czekając, weszłam do środka.
Luc siedział na kanapie.
„Mamo? Co tu robisz?” – powiedział zdziwiony.
Moje serce pękło w jednej chwili.
Prawda uderzyła we mnie z całą siłą: Charles zdradzał mnie od roku z Marie, która stała się dla Luca drugą matką.
„Ona zawsze jest przy mnie, mamo” – wyszeptał Luc, spuszczając wzrok.
Jego słowa brzmiały jak cios prosto w serce.
Trzy tygodnie później rozpoczęliśmy rozwód.
Luc postanowił zamieszkać z Charlesem i Marie, a ja widywałam go tylko w weekendy.
Zrezygnowałam z awansu i przeniosłam się na stanowisko bez podróży służbowych, żeby być bliżej niego.
Ale czasem budzę się rano z gorzkim smakiem w ustach i zastanawiam się, czy Luc kiedykolwiek mi wybaczy, że nie zauważyłam tego, co miałam przed oczami.
Powinnam zrozumieć, że moja obecność była ważniejsza niż moje sukcesy zawodowe.
