Mój syn przyprowadził do domu swoją narzeczoną – Gdy zobaczyłam jej twarz i usłyszałam jej imię, natychmiast zadzwoniłam na policję
Kiedy mój syn przyprowadził swoją narzeczoną do naszego domu, ucieszyłam się, że poznam kobietę, która skradła mu serce. Jednak gdy tylko zobaczyłam jej twarz, cała radość zniknęła. Znałam ją już wcześniej.
Czytaj dalej w pierwszym komentarzu 👇👇👇
Instynkt matki, by chronić swoje dziecko, nigdy nie słabnie – nawet gdy dziecko dorasta. Mam 52 lata, mieszkam spokojnie z moim mężem Julienem na przedmieściach Montclair. Jesteśmy małżeństwem od ponad dwudziestu lat i mamy jedynego syna, Lucasa, który jest oczkiem w naszej głowie.
Lucas, 22 lata, kończy właśnie studia. Choć wyprowadził się z domu kilka lat temu, nasza więź zawsze była silna. A przynajmniej tak mi się wydawało – aż do dnia, gdy zadzwonił telefon i wywrócił naszą codzienność do góry nogami.
Zwykły wtorkowy wieczór – Julien i ja oglądaliśmy telewizję, gdy zadzwonił telefon. Po drugiej stronie usłyszałam podekscytowany głos Lucasa:
— Mamo, tato, mam wielką wiadomość! Poznałem kogoś. Nazywa się Clara i jest cudowna. Jesteśmy razem od trzech miesięcy i… oświadczyłem się jej. Zgodziła się!
Zapadła cisza. Trzy miesiące? Zaręczyny? Spojrzałam na Juliena, szukając wsparcia w jego oczach.
— Jesteś zaręczony? – zapytałam z niedowierzaniem.
— Tak! Clara jest trochę nieśmiała, ale przekonałem ją, żeby przyszła w weekend na kolację. Pokochacie ją.
Oczywiście – odpowiedziałam, próbując ukryć swoje zaniepokojenie.
Lucas nigdy nie wspominał o żadnym związku przez wszystkie lata studiów. A teraz ogłasza zaręczyny z kobietą, którą zna od trzech miesięcy. Po zakończeniu rozmowy podzieliłam się swoimi obawami z Julienem.
— Co o niej wiemy? Skąd pochodzi? Czym się zajmuje?
— Niewiele – przyznał. — Może to po prostu miłość.
Następnego dnia próbowałam dowiedzieć się czegoś więcej od Lucasa, ale jego odpowiedzi były wymijające. Zapewnił mnie, że Clara jest cudowna i sama się o tym przekonam. Skupiłam się więc na przygotowaniu kolacji.
W dzień spotkania dałam z siebie wszystko – pieczony kurczak, szarlotka, elegancka zastawa. Julien nawet kupił steki, na wypadek gdyby Clara wolała wołowinę.
Gdy rozległ się dzwonek, ekscytacja była wyczuwalna. Lucas stanął w drzwiach z Clarą – młodą kobietą o brązowych włosach i zielonych oczach. Była urocza, ale coś w jej twarzy wydało mi się znajome.
Kilka miesięcy wcześniej moja przyjaciółka Sophie pokazała mi zdjęcie kobiety, która oszukała jej syna. Ta kobieta przekonała go, by kupił jej drogi pierścionek zaręczynowy, a potem zniknęła. Gdy zobaczyłam Clarę, w głowie zapaliła mi się czerwona lampka.
Pozostałam uprzejma, ale w środku kipiałam. Podczas kolacji próbowałam odnaleźć zdjęcie, które przesłała mi Sophie, ale bezskutecznie. Musiałam mieć pewność.
Wykorzystując okazję, zaproponowałam Clarze, by zeszła ze mną do piwnicy wybrać wino. Gdy tylko zeszłyśmy na dół, zostawiłam ją tam i szybko wróciłam na górę.
— Julien, dzwoń na policję. Szybko!
Lucas, zaskoczony, zapytał, co się dzieje. Wyjaśniłam mu, że Clara wygląda dokładnie jak kobieta, o której mówiła mi Sophie. Zaprzeczył i zapewniał, że Clara jest uczciwa i że ją kocha.
Skontaktowałam się z Sophie, która ponownie przesłała mi zdjęcie. Pokazałam je Julienowi i Lucasowi – byłam przekonana, że mam rację.
Policja przyjechała niedługo później. Lucas poszedł po Clarę, która wróciła z uśmiechem na twarzy. Wyjaśniła, że to nie pierwszy raz, gdy ktoś myli ją z tą oszustką. Jeden z funkcjonariuszy potwierdził, że prawdziwa sprawczyni, znana teraz jako Rosalie, była ostatnio widziana w Argentynie. Clara to nie była ta kobieta.
Poczułam ulgę, ale też ogromne zakłopotanie. Clara, z humorem, zażartowała z tego niezapomnianego spotkania z przyszłymi teściami. Nawet wybrała doskonałą butelkę wina.
Lucas objął ją i spojrzał na mnie z uśmiechem. Wieczór zakończył się szczerymi przeprosinami i nowym początkiem. Z czasem poznałam Clarę lepiej – okazała się ciepłą, zabawną kobietą z pasją do pieczenia. Sama upiekła swój tort weselny.
To doświadczenie nauczyło mnie, by nie wyciągać pochopnych wniosków. Choć pozostaję opiekuńczą matką, uczę się ufać wyborom mojego syna. A ta historia stała się naszą niezapomnianą rodzinną anegdotą.
